Co Biblia mówi o spowiedzi?

 W Ewangelii według Jana 20,23 czytamy następujące słowa:

Biblia Tysiąclecia: Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.

Biblia Warszawska: Którymkolwiek grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są zatrzymane.

Biblia Wujka: Których odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a których zatrzymacie, są zatrzymane.

Między innymi na podstawie powyższego fragmentu Kościół katolicki głosi naukę, z której wynika, że warunkiem odpuszczenia grzechu ciężkiego, jest wyznanie go przed kapłanem w czasie tzw. spowiedzi w konfesjonale. Katechizm Kościoła Katolickiego powiada bowiem:

1493 Kto chce dostąpić pojednania z Bogiem i z Kościołem, musi wyznać przed kapłanem wszystkie grzechy ciężkie, których jeszcze nie wyznawał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznawanie grzechów powszednich niej jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.

Słowem kluczem kanonu 1493 Katechizmu Kościoła Katolickiego jest słowo "musi". Nie jest zatem kwestią sporną, czy chrześcijanie mają prawo wyznawać swoje grzechy innym ludziom, aby prosić ich o wsparcie, radę i modlitwę. Pytanie, które należy sobie zadać, brzmi: Czy warunkiem odpuszczenia grzechów jest spowiedź przed kapłanem? Kościół katolicki w kanonie 1493 odpowiada, że tak, dodając:

1495 Tylko kapłani, którzy zostali upoważnieni przez władzę kościelną do spowiadania, mogą przebaczać grzechy w imieniu Chrystusa.

A zatem zgodnie z KKK nikt poza wyświęconym klerem nie może sprawić, że nasze grzechy ciężkie zostaną odpuszczone.

Czy sprawy tak się mają w rzeczywistości? Czy wykładnia Kościoła katolickiego na temat odpuszczania grzechów jest zgodna z Pismem Świętym? Zobaczmy.

W Wikipedii czytamy: "Według Karla Rahnera instytucja spowiedzi, zachowując substancję przeszła tak głęboko sięgające przemiany, że dla wielu dogmatyków – gdyby znali te fakty – byłyby dla nich niemożliwe do uznania."

A zatem nawet katolicki teolog, jezuita Karl Rahner, przyznaje, że instytucja spowiedzi przeszła na przestrzeni wieków głębokie przemiany. Na czym te przemiany polegały? Ano na tym, że instytucja spowiedzi usznej przed kapłanem nie istniała we wczesnym kościele. Ślady tego stanu rzeczy można dostrzec w wielu pismach pisarzy wczesnochrześcijańskich. Chciałbym jednak zwrócić uwagę na postanowienia synodu w Chalon-sur-Saône, który obradował 644-655. Biskupi, którzy wzięli udział w synodzie, stwierdzili, że "że jest rzeczą pożyteczną dla wiernych, by na tych, którzy zgrzeszyli biskup nałożył pokutę tyle razy, ile potrzeba". Jest to rzecz pożyteczna, lecz nie konieczna.

W istocie obowiązek indywidualnej spowiedzi przed kapłanem przynajmniej raz w roku wprowadził Sobór laterański IV, który odbył się w roku 1215. Ten sam sobór ogłosił krucjatę (wojnę religijną) oraz ustanowił podatek na pokrycie jej kosztów, a także wprowadził przepisy dotyczące tzw. inkwizycji, a więc instytucji powołanej do więzienia, torturowania i zabijania osób, które sprzeciwiły się nauce katolickiej. 

Zadajmy sobie więc następujące pytanie: Jeśli z Biblii wynika niezbicie, że pojednanie z Bogiem nie jest możliwe bez wyznania przed kapłanem grzechów ciężkich, dlaczego takiego obowiązku nie było przed rokiem 1215? Czy przed rokiem 1215 Kościół kroczył w ciemnościach, zaś wszyscy jego członkowie pomarli w grzechach?

To, że obowiązek spowiedzi prywatnej przez kapłanem jest niebiblijny, wynika nie tylko z samego Pisma, lecz przede wszystkim z tego, że obowiązek ten wprowadzono dopiero w 1200 lat po Chrystusie. Gdyby bowiem Chrystus i Jego apostołowie nauczali o takim obowiązku, bez którego wszakże pojednanie się z Bogiem jest niemożliwe, to byłby on obecny w praktyce wczesnego Kościoła. 

Czego zatem uczy Biblia o wyznawaniu grzechów. W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę na stwierdzenie z pozoru nieistotne dla naszych dzisiejszych rozważań. Otóż w Liście do Hebrajczyków czytamy:

1 P 2,9: Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem [Bogu] na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali chwalebne dzieła Tego, który was wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła;

Pismo Święte nazywa kapłanem każdego chrześcijanina - członka ludu Bożego. A zatem, jeśli by nawet stwierdzić, że wyznanie grzechów przed kapłanem jest niezbędne, to owym kapłanem jest każdy, kto wierzy. Wśród ludu Bożego nie ma bowiem specjalnie wyświęconych pośredników między Bogiem a ludźmi, lecz każdy chrześcijanin na mocy ofiary, którą Jezus złożył na krzyżu, jest upoważniony do niczym nieskrępowanego przystępu do Boga. 

Mamy w Dziejach Apostolskich historię niezwykle ciekawą, a mianowicie historię chrześcijanina, który już po chrzcie popadł w grzech. Jest to tekst tak ważny dla naszych dociekań, że przytoczę go w całości:

Dzieje 8: 14 Kiedy Apostołowie w Jerozolimie dowiedzieli się, że Samaria przyjęła słowo Boże, wysłali do niej Piotra i Jana, 15 którzy przyszli i modlili się za nich, aby mogli otrzymać Ducha Świętego. 16 Bo na żadnego z nich jeszcze nie zstąpił. Byli jedynie ochrzczeni w imię Pana Jezusa. 17 Wtedy więc wkładali [Apostołowie] na nich ręce, a oni otrzymywali Ducha Świętego. 18 Kiedy Szymon ujrzał, że Apostołowie przez wkładanie rąk udzielali Ducha Świętego, przyniósł im pieniądze. 19 «Dajcie i mnie tę władzę - powiedział - aby każdy, na kogo włożę ręce, otrzymał Ducha Świętego». 20 «Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą - odpowiedział mu Piotr - gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze. 21 Nie masz żadnego udziału w tym dziele, bo serce twoje nie jest prawe wobec Boga. 22 Odwróć się więc od swego grzechu i proś Pana, a może ci odpuści twój zamiar. 23 Bo widzę, że jesteś żółcią gorzką i wiązką nieprawości». 24 A Szymon odpowiedział: «Módlcie się za mną do Pana, aby nie spotkało mnie nic z tego, coście powiedzieli».

Co apostołowie zlecili Szymonowi po jego upadku? Czy nakazali mu wyznanie grzechu im samym lub udanie się do spowiedzi? Św. Piotr powiedział: "Odwróć się więc od swego grzechu i proś Pana..."

No ale w końcu ktoś zapyta: W jaki sposób mamy rozumieć wypowiedź z Ewangelii według Jana 20,23. Czyż Pan Jezus nie powiedział tam jasno o władzy odpuszczania grzechów? Otóż J 20,23 należy rozumieć dokładnie w taki sam sposób, w jaki rozumieli je apostołowie, którzy to słowo otrzymali. W 2 Liście do Koryntian Apostoł Paweł pisze:

2 Kor 5: 18 Wszystko zaś to pochodzi od Boga, który pojednał nas z sobą przez Chrystusa i zlecił na posługę jednania. 19 Albowiem w Chrystusie Bóg jednał z sobą świat, nie poczytując ludziom ich grzechów, nam zaś przekazując słowo jednania. 20 Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! 

Apostoł Paweł w powyższym fragmencie pisze jasno, że jest świadomy tego, że Chrystus zlecił mu "posługę jednania". Chodzi tu dokładnie o to samo pojednanie, o którym jest mowa w KKK. W jaki sposób Apostoł wypełnią ową posługę, której celem było jednanie? Poprzez "słowo jednania". A dokładniej? Apostoł w 20 wersecie opisuje dokładnie, w jaki sposób realizuje swoją posługę i w jaki sposób jedna ludzi z Bogiem. Mówi, że udziela napomnień. O jakie napomnienie chodzi? Jakie słowa wypowiada? Cytuje je dosłownie: "W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem!"

Wers z J 20,23 nie występuje samodzielnie, lecz w kontekście. W wersie poprzednim czytamy bowiem:

J 20,22: Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: Weźmijcie Ducha Świętego!

Służba jednania, głoszenia słowa, napominania, wzywania do pojednania się z Bogiem jest nierozerwalnie związana z napełnieniem Duchem Świętym. Aby móc więc powiedzieć jakiemuś człowiekowi to, co powiedział Jan w swoim liście:

1J 2,12: (12) Piszę do was, dzieci, że odpuszczone są wam grzechy przez Jego Imię. 

Aby móc napisać lub wypowiedzieć słowa "odpuszczone są wam grzechy przez Jego Imię", trzeba był pełnym Ducha Świętego. W przeciwnym razie słowa takie nie będą miały żadnego znaczenia i żadnych skutków dla wieczności, tak jak bez znaczenia były słowa inkwizytorów, którzy zatrzymali grzechy, lub zdeprawowanych oszustów religijnych, którzy odpuszczali je za pieniądze, sprzedając ludziom tzw. odpusty.

Owo odpuszczenie zawsze jest jednak przez "Jego Imię", nigdy zaś przez arbitralną decyzję jakiegoś, choćby najpobożniejszego, człowieka. 

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte. 

Flp 1,2: łaska wam i pokój od Boga, naszego Ojca, i Pana Jezusa Chrystusa.

Jaki jest największy przesąd ludzkości? Jedni odpowiedzą, że najbardziej rozpowszechnionym przesądem jest wiara w to, że czarny kot przynosi pecha. Inni z kolei, ze pecha przynosi rozbite lustro. Nic bardziej mylnego! Największym przesądem ludzkości jest przekonanie, że dobrzy ludzie idą do nieba, a źli do piekła.

Przekonanie, że dobrzy ludzie idą do nieba, zaś źli do piekła, rozpowszechniło się, ponieważ w naszym kręgu kulturowym jest wpajane dzieciom już od maleńkości. Nie ma jednak żadnego potwierdzenia w Piśmie Świętym. 

Przede wszystkim należy zwrócić uwagę na jasne stwierdzenie Pisma Świętego, z którego wynika, że nie ma ludzi dobrych:

Rzymian 3, 10-12: tak, jak jest napisane: Nikt nie jest sprawiedliwy, nie jest rozumny, nie szuka Boga, wszyscy zbłądzili, razem stali się nieużyteczni, nikt nie czyni dobra. 

A zatem w oczach Bożych żaden człowiek nie jest dobry: ani ja, ani ty, ani ksiądz, ani pastor, ani Maryja i Józef, ani dwunastu apostołów. Wszyscy pobłądzili w życiu i nikt nie czyni dobra. Gdyby więc prawdą było, że dobrzy idą do nieba, a źli do piekła, to wszyscy ludzie bez żadnego wyjątku zostaliby potępieni i musieliby spędzić wieczność w piekle, które jest stanem oddzielenia od Boga. Pisze o tym wyraźnie Apostoł Paweł w Liście do Rzymian:

Rzymian 3, 23: ponieważ wszyscy zgrzeszyli i są pozbawieni chwały Boga.

Powodowany miłością Bóg postanowił jednak ocalić ludzi. Ewangelia według Jana mówi:

Jana 3, 16: Tak bowiem Bóg umiłował świat, że dał swego Jednorodzonego Syna, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne.

Oznacza to, że Bożym sposobem rozwiązania problemu grzechu, który oddziela każdego człowieka od Boga, jest Jezus Chrystus:

Rzymian 3, 24-26: a zostali usprawiedliwieni darmo, Jego łaską, przez odkupienie w Jezusie Chrystusie. Jego to Bóg ustanowił narzędziem przebłagania przez wiarę, dzięki Jego krwi, żeby okazać swoją sprawiedliwość przez odpuszczenie grzechów, które zaistniały wcześniej, w czasie pobłażliwości Boga, i żeby okazać swoją sprawiedliwość teraz, w tym czasie, aby okazało się, że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia tego, kto wierzy w Jezusa. 

A zatem Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg, stał się człowiekiem i przyszedł na świat w prawdziwym ludzkim ciele. W ciąg całego swojego życia nie popełnił ani jednego grzechu. Dlatego Apostoł nazywa go sprawiedliwym. Przelewając swoją krew na krzyżu przebłagał Boga za grzechy, które popełniliśmy. W ten sposób może usprawiedliwić, to znaczy oczyścić z zarzutów i uwolnić od kary, każdego człowieka, który w Niego uwierzy.

W powyższym fragmencie pojawia się kluczowe dla chrześcijaństwa pojęcie, czyli łaska. Łaska jest niezasłużoną przychylnością Boga względem człowieka. Za pracę otrzymujemy zapłatę. Łaska jest czymś, na co nie zapracowaliśmy i na co nie zasługujemy. Usprawiedliwienie, które oferuje Bóg każdemu, kto uwierzy w Jezusa, jest niezasłużone i nie ma żadnego poparcia w naszych uczynkach. Jest to wyraz łaski Bożej względem nas. Apostoł Pisze o tym dokładniej w Liście do Efezjan:

Efezjan 2, 8-10: Łaską przecież jesteście zbawieni przez wiarę. Nie od was więc to pochodzi, lecz jest darem Boga. Nie z powodu uczynków, aby się nikt nie chlubił. Przez Niego bowiem zostaliśmy stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali.

Jeśli więc ktoś znajdzie się w niebie, to nie dzięki temu, że jest dobry i spełnił wiele dobrych uczynków, ale dzięki temu, że Bóg okazał mu łaskę i wpuścił go do tego nieba za darmo, wbrew złym uczynkom, które popełnił.

Myli się jednak ten, kto uważa, że łaska Boża jest licencją na grzeszenie. Bóg jest bowiem kochającym ojcem, a żaden kochający ojciec nie chce, aby np. jego córka upijała się do nieprzytomności w piątkowy wieczór w klubie nocnym, a następnie budziła się sobotnim rankiem w łóżku nieznajomego mężczyzny. Każdy ojciec, który kocha swoją córkę, pragnie, aby się zakochała w uczciwym mężczyźnie, wyszła za niego, miała dzieci i była szczęśliwa. Taki sam jest nasz Ojciec w niebie.

Bóg okazuje nam łaskę, zmazując krwią Jezusa wszystkie nasze grzechy, ale ma też wobec nas pewien zamysł: stwarza nas w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali.

A zatem łaska Boża nie jest tylko i wyłącznie przytuleniem skruszonego grzesznika. Jest to czynna moc Boża, zdolna do całkowitej zmiany życia. W taki właśnie sposób pojmuję łaskę Bożą Apostoł Piotr, który pisze:

1 Piotra 1, 2: według planu podjętego przez Boga Ojca, w celu uświęcenia w Duchu, dla posłuszeństwa i pokropienia krwią Jezusa Chrystusa: Łaska i pokój niech będą wśród was w obfitości.

Apostoł Piotr mówi o tym, ze plan podjęty przez Boga Ojca obejmuje pokropienie krwią Jezusa Chrystusa, ale również posłuszeństwo i uświęcenie w Duchu. Piotr kwituje swój list słowami: "jest to prawdziwa łaska Boga. W niej trwajcie!"

Niestety od czasu do czasu pojawiają się ludzie, którzy deformują pojęcie łaski. Nic dziwnego! Skoro bowiem łaska jest centralną koncepcją Nowego Testamentu i na niej zasadza się nasze zbawienie, oczywiste jest, że szatan atakuje właśnie tę koncepcję. Deformacja pojęcia łaski polega na tym, że uznaje się dobrość Boga jako pretekst do trwania w grzechu: skoro bowiem Bóg jest łaskawy - mówią - to nic nam nie grozi.

O ludziach, którzy zamieniają łaskę na rozpustę pisze Juda w swoim liście:

Juda 1, 4: Wkradli się bowiem między was jacyś ludzie, od dawna skazani na potępienie, bezbożni, którzy łaskę naszego Boga zamieniają na rozpustę i wypierają się naszego jedynego Władcy i Pana, Jezusa Chrystusa.

O ludziach, którzy uważają łaskę za licencję do grzeszenia, Juda pisze, że są to ludzie bezbożni dawno skazani na potępienie. Bóg bowiem - jak to już powiedzieliśmy - okazał człowiekowi łaskę nie po to, aby go pozostawić w grzechu, lecz po to, aby go od grzechu uwolnić. Ostatecznym celem Boga jest bowiem uświęcenie człowieka mocą Ducha Świętego. 

Czym jest zamiana łaski na rozpustę, o której pisze Juda? Otóż przypominam sobie, jak w latach 90. dwudziestego wieku w Polsce panowało duże bezrobocie. Rząd osobom szczególnie ubogim rozdawał wówczas bony żywnościowe. Po co rząd okazywał ludziom tę "łaskę" w postaci bonów? Ano po to, aby kupili sobie nieco żywności. Byli jednak i tacy, którzy sprzedawali te bony, a za pozyskane pieniądze nabywali tani alkohol. Niejako zamieniali łaskę na rozpustę. 

Przyjacielu, nie zdołasz się uratować przed nadchodzącym gniewem Bożym przez pełnienie dobrych uczynków. Całą swoją nadzieję powinieneś złożyć w łasce Bożej. Ale wiedz, że łaska Boga, naszego Ojca, i Pana Jezusa Chrystusa, sprawi, że Bóg ofiaruje ci Ducha Świętego, który odmieni Twoje życie. 

Rezultatem twojego zbawienia: pokropienia krwią, usprawiedliwienia oraz uświęcenia, będzie pokój. Pokój w sensie Biblijnym to nie tylko stan braku wojny, lecz stan wszelkiej pomyślności, której może udzielić ci Bóg. Żydzi - lud Boży Starego Testamentu - pozdrawiali się hebrajskim słowem szalom, które oznacza właśnie pokój, obejmujący dostatek i wszelką pomyślność. Pan Jezus Chrystus w swoim Kazaniu na górze, które możemy przeczytać w Ewangelii według Mateusza, pouczył nas, że ów Boży pokój powinniśmy rozumieć nie na sposób materialny, zmysłowy, lecz duchowy. W Bogu jest pokój: wszelkie błogosławieństwo duchowe, którego tylko może zapragnąć człowiek. Ten pokój, który trwa na wieki, jest dostępny dla człowieka tylko przez łaskę. Łaski zaś możemy dostąpić poprzez uwierzenie w Jezusa Chrystusa. 

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte. 

Ranking przekładów Biblii - recenzja Biblii Tysiąclecia

Biblia Tysiąclecia po raz pierwszy została wydana w roku 1965 i w chwili obecnej stanowi główny tekst czytań liturgicznych w Kościele katolickim. Prawie całkowicie wyparła użytkowany przez 350 lat tekst Biblii Jakuba Wujka. Z pewnością Biblia Tysiąclecia jest najpopularniejszym przekładem Pisma Świętego na język polski. Ale czy najlepszym?

Omówmy wybrane fragmenty Nowego Testamentu w przekładzie Biblii Tysiąclecia, aby się o tym przekonać. 

W Liście Jakuba 4,14 czytamy:

Biblia Tysiąclecia: 14 Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana.

Biblia Paulistów: 14 Jeśli ktoś z was choruje, niech wezwie starszych Kościoła. Niech się modlą nad nim, namaszczając go oliwą w imię Pana.

Biblia Hosanna: (14) Choruje ktoś między wami? Niech wezwie prezbiterów Kościoła i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imieniu Pana.

W powyższych wersecie zostało użyte greckie słowo presbiteros, które literalnie oznacza starszy. Może odnosić się do mężczyzny starszego wiekiem, ale tu chodzi raczej o przełożonego wspólnoty chrześcijańskiej. 

Katolicki przekład Biblii Paulistów podaje tu dosłowne tłumaczenie greckiego presbiteros na język polski. Mówi zatem o starszych. Jeden z najnowszych przekładów Pisma Świętego na język polski - Biblia Hosanna - mówi tu o prezbiterach, zwracając w ten sposób uwagę, że nie chodzi po prostu o mężczyzn starszych wiekiem, lecz o mężczyzn noszących we wspólnocie chrześcijańskiej tytuł prezbiterów, czyli przełożonych tej wspólnoty. Tylko Biblia Tysiąclecia mówi w tym miejscu o kapłanach, mimo że w języku greckim kapłani są oddawani przez zupełnie inne słowo. Zapewne chodzi tu o wsparcie katolickiej nauki o tym, że prezbiterzy Kościoła są w istocie jego kapłanami. Tekst Jakuba 4,14 nie daje jednak takich podstaw.

W 1 Liście do Tymoteusza 3, 6 czytamy:

Biblia Tysiąclecia: 6 Nie [może być] świeżo ochrzczony, ażeby wbiwszy się w pychę nie wpadł w diabelskie potępienie.

Biblia Warszawska: 6 Nie może to być dopiero co nawrócony, gdyż mógłby wzbić się w pychę i popaść w potępienie diabelskie.

Biblia Hosanna: (6) Nie [może być] neofitą, aby nie popadł w pychę i nie ściągnął [na siebie] diabelskiego wyroku.

W 3 rozdziale 1 Listu do Tymoteusza wymienione są cechy, które powinien posiadać biskup. Wśród tych cech wymienione jest kryterium, które w języku greckim brzmi me neofyton. Z etymologicznego punktu widzenia słowo neofyton to ktoś dopiero co zasadzony. Słowo to można było więc odnosić do roślin. Tutaj Apostoł Paweł odniósł je do chrześcijan, którzy niedawno uwierzyli w Chrystusa, prawdopodobnie nawiązując w ten sposób do słynnej wypowiedzi Pana Jezusa o tym, że jesteśmy winnymi gronami wszczepionymi w krzew winny, którym jest Chrystus. Owo wszczepienie jest początkiem życia duchowego chrześcijanina. 

Biblia Tysiąclecia ów początek życia duchowego odnosi do chrztu. Problem polega jednak na tym, że Apostoł Paweł nie używa tutaj słowa, które w odniesieniu do chrztu jest używane w każdym innym miejscu Nowego Testamentu. Z jakiegoś powodu postanowił posłużyć się tu słowem nowo zasadzony, a nie nowo ochrzczony. Być może dlatego, że nie każdy ochrzczony jest w istocie zasadzony w Chrystusie - można bowiem przyjąć chrzest bezwiednie, np. w niemowlęctwie, lub z niskich pobudek, np. aby nie odstawać od reszty społeczeństwa. Nie każdy ochrzczony jest więc chrześcijaninem i prawdziwym uczniem Chrystusa. 

Bliższa oryginałowi jest Biblia Warszawska. Mówi bowiem o nawróceniu, czyli o duchowym przeżyciu, a nie o obrzędzie, który może być martwy. Problem jednak polega na tym, że również na nawrócenie jest w grece specjalne słowo, a mianowicie metanoia. Gdyby Apostoł chciał więc powiedzieć o nawróceniu, mógł użyć po prostu słowa metanoia. Jednak nie zrobił tego.

Tylko Biblia Hosanna posługuje się tu słowem neofita, które w największym stopniu odpowiada użytemu w oryginale neofyton. Słabością tego rozwiązania może być to, że choć słowo neofita występuje w języku polskim, to jednak niewielu Polaków potrafi objaśnić jego znaczenie. Z pomocą przychodzą jednak umieszczone w Biblii Hosanna przypisy.

W Liście do Kolosan 2,18 czytamy:

Biblia Tysiąclecia: 18 Niechaj was nikt nie odsądza od nagrody, zamiłowany w uniżaniu siebie i przesadnej czci aniołów, zgłębiając to, co ujrzał. Taki, nadęty bez powodu zmysłowym swym sposobem myślenia, 

Biblia Warszawsko-Praska: 18 Niech nie pozbawiają was wiecznej nagrody swoimi słowami ci, którzy się przechwalają przesadnym poniżaniem samych siebie oraz kultem aniołów, uzasadnionym jedynie ich prywatnymi widzeniami. Są to ludzie zadufani w swoim czysto ludzkim sposobie myślenia,

Biblia Hosanna: (18) Niech nikt was nie potępia, kto ma upodobanie w poniżaniu samego siebie i oddawaniu czci aniołom, a opierając się na swoich widzeniach pyszni się bezpodstawnie swoim cielesnym sposobem myślenia, 

W Liście tym Apostoł Paweł negatywnie wypowiada się o kulcie aniołów. Ponieważ w Kościele katolickim kult oddawanie czci stworzeniom, takim jak święci, aniołowie oraz ich wizerunki, jest szeroko rozpowszechnione, tekst liturgiczny mówi o przesadnym kulcie aniołów, a nie po prostu kulcie aniołów. Inny katolicki przekład - Biblia Warszawsko-Praska - używa tu niewystępującego w oryginale słowa przesadny, ale w odniesieniu do poniżania samego siebie. Biblia Hosanna oddaje myśl Apostoła Pawła bez dodatków i mówi o poniżaniu samego siebie i o kulcie aniołów. 

W Ewangelii według Mateusza 6,2 czytamy:

Biblia Tysiąclecia: 2 Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę.

Biblia Hosanna: (2) Tak więc gdy dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak to robią obłudnicy w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zapewniam was: Otrzymali swoją zapłatę.

Pan Jezus Chrystus, chcąc podkreślić wagę jakiejś swojej wypowiedzi, często posługiwał się zwrotem amen, amen lego. Zwrot ten Biblia Tysiąclecia oddaje za pomocą archaicznego "zaprawdę, powiadam wam". Ponieważ wypowiedź Pana Jezusa nie brzmiała w uszach ludzi Mu współczesnych ani archaicznie, ani dziwacznie, wydaje się, że wybór dokonany przez tłumaczy Biblii Hosanna, jest nieuzasadniony. Biblia Hosanna w tym miejscu mówi: "Zapewniam was". 

Podsumowanie

Biblia Tysiąclecia jest bez wątpienia najpopularniejszym polskim przekładem Pisma Świętego. Nie jest jednak pozbawiona wad. Należy pamiętać, że w wielu miejscach tłumacze Biblii Tysiąclecia harmonizują tekst Pisma Świętego w taki sposób, aby był on zgodny z doktryną katolicką. Poza tym Biblia Tysiąclecia powstała jeszcze w wieku XX i już wtedy niektóre jej wyrażenia i zwroty mogły być uznane na niezrozumiałe lub obco brzmiące dla współczesnego czytelnika archaizmy. 

Niewątpliwą zaletą Biblii Tysiąclecia jest jej powszechna dostępność w wielu różnych formatach i okładkach. 

Ogólnie możemy przyznać Biblii Tysiąclecia ocenę 3/5, uznając ją za przekład dostatecznie dobry do codziennej lektury Pisma Świętego, choć nie pozbawiony istotnych wad. 

Cytowaną powyżej Biblię Hosanna możecie natomiast nabyć w księgarni internetowej: https://superedycja.pl/Biblia-Hosanna-c31 

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte. 

Zagrożenia ekumenizmu

 W encyklopedii możemy wyczytać, że ekumenizm to ruch, który dąży do zjednoczenia różnych wyznań chrześcijańskich poprzez dialog oraz wspólną modlitwę, a także zaleca szacunek dla wszystkich tradycji religijnych oraz współpracę w duchu wzajemnego poszanowania. Za podstawę biblijną dla ekumenizmu uważa się słynną modlitwę Pana Jezusa: "aby byli jedno, jak My" (J 17,11).

Oczywiście zgodnie z Pismem Świętym powinniśmy się odnosić z należnym szacunkiem do każdego człowieka. Czy jednak wolą Bożą jest, abyśmy dążyli do zjednoczenia oraz współpracy z każdym, kto nazywa siebie chrześcijaninem? Czy modlitwa Jezusa zachęca nas do jedności organizacyjnej nawet z tymi, którzy wyznają i głoszą potępienia godne herezje? 

Otóż aby wyrobić sobie pogląd na daną sprawę, zawsze należy zapoznać się z całością Pisma Świętego. Ten sam Duch, który powiedział "aby byli jedno", powiedział też ustami Apostoła Jana w 2 jego Liście następujące słowa:

(7) Gdyż wielu zwodzicieli wyszło na świat, którzy nie wyznają, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele. Ktoś taki jest zwodzicielem i antychrystem. (8) Uważajcie na siebie, abyście nie stracili tego, co wypracowaliście, lecz abyście otrzymali pełną zapłatę. (9) Każdy, kto wykracza poza i nie trwa w nauce Chrystusa, nie ma Boga. Kto trwa w nauce, ten ma i Ojca, i Syna. (10) Jeśli ktoś przychodzi do was, i nie przynosi tej nauki, nie przyjmujcie go do domu i nie pozdrawiajcie go. (11) Ten bowiem, kto go pozdrawia, uczestniczy w jego złych uczynkach.

Dowiadujemy się z tej wypowiedzi przede wszystkim tego, że na świat wyszło wielu zwodzicieli. Zwodziciel to człowiek, który próbuje sprowadzić chrześcijan w prostej drogi Pańskiej poprzez przekonanie ich do błędnej nauki. Nikt z nas nie jest wolny od błędu, ale niektóre błędy są tak poważne, że ludzie je popełniający zasługują na miano zwodzicieli, a nawet antychrystów, czyli przeciwników Chrystusa. Do błędów, które można określić jako zwiedzenie Jan zalicza błędne poglądy na temat natury Jezusa Chrystusa, w tym przypadku kwestionowanie jego człowieczeństwa oraz narodzin w prawdziwym ludzkim ciele za sprawą Marii dziewicy.

Następnie Jan napomina nas, abyśmy na siebie uważali. Zwiedzenie nie jest bowiem czymś rzadkim, skoro Apostoł pisze, że na świat wyszło wielu zwodzicieli.

Ale kim są owi zwodziciele? Czy są to mili ludzie, którzy bez własnej winy pobłądzili? Czy mamy okazywać im współczucie i prowadzić z nimi dialog? Jan pisze, że ten, kto nie trwa w nauce Chrystusa, nie ma Boga. A zatem nie mamy do czynienia z ludźmi napełnionymi Duchem Świętym, którzy pobłądzili w tej czy innej sprawie. Ci, którzy głoszą zwodnicze nauki nie mają Boga, nie są napełnieni Duchem Świętym, a przez to nie są w ogóle naszymi braćmi w wierze!

Jaki więc powinien być nasz stosunek do tych, którzy głoszą błędne nauki? Czy mamy ich zapraszać na wspólne modlitwy? Czy mamy wraz z nimi głosić Ewangelię? I w tym przypadku Jan nie pozostawia cienia wątpliwości. Z całą wyrazistością i powagą Apostoł przestrzega nas, abyśmy nie przyjmowali ich do domu ani nie pozdrawiali ich. Wolą Bożą jest, aby Jego dzieci nie tylko nie uczestniczyły we wspólnej modlitwie ze zwodzicielami, ale by nie utrzymywały z nimi kontaktów nawet na gruncie towarzyskim. 

Ekumenizm jest złem w czystej postaci. W pierwszej kolejności jest buntem przeciwko Bogu i Jego przykazaniom. Jest próbą zanieczyszczenia Kościoła fałszywymi naukami, głoszonymi przez tych, którzy nie mają Boga. Ale ekumenizm jest też wyrazem nienawiści w stosunku do innych ludzi. 

Co powiedzielibyście o lekarzu, który po zapoznaniu się z wynikami badań swojego pacjenta wie o jego ciężkiej chorobie, lecz nie mówi mu o niej, nie przepisuje lekarstw i nie zleca kuracji? A wszystko to, aby nie psuć pacjentowi humoru... Taki lekarz zasługuje na pozbawienie go prawa do wykonywania zawodu, nieprawdaż? 

Podobnie chrześcijanin, który dostrzega karygodny błąd w życiu człowieka, który mieni się bratem w wierze, ale dla podtrzymania dobrej atmosfery milczy, jest nienawistnikiem, któremu bardziej zależy na swoim dobrym samopoczuciu niż na zbawieniu drugiego człowieka. Wyrazem miłości do drugiego człowieka jest bowiem mówienie prawdy. I nie chodzi tu o czepianie się i rozliczenie braci z najdrobniejszych uchybień. Chodzi o napomnienie, kiedy zostają zainfekowani zwiedzeniem, które zagraża ich drodze duchowej.

Dlatego Jan w wersecie 11 wskazuje nam na obligatoryjność jego zaleceń. Jeśli bowiem będziemy trwać w uporze i milczeć w obec moralnego i doktrynalnego zła, to Bóg grzechy zwodzicieli i antychrystów zaliczy na nasze konto. Boże uchowaj!

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte. 

Proces przygotowywania przyszłych pastorów, starszych i diakonów

 Jan Zamoyski powiedział: "Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie", co oznacza, że przyszłość państwa zależy od systemu edukacji i wychowania młodego pokolenia. Idąc za Zamoyskim, w odniesieniu do Kościoła, można ukuć parafrazę: "Takie będą kościoły, jakie ich młodzieży chowanie", co z kolei należy rozumieć, że bez właściwego sytemu przygotowania przyszłych pastorów, starszych i diakonów, nie będzie silnych i zdrowych kościołów w przyszłości. 

Jak zatem powinien wyglądać system przygotowania przyszłych pastorów, starszych i diakonów, abyśmy nie musieli się martwić o przyszłość naszych zborów? Odpowiedź jest bardzo prosta: musi być oparty na Biblii i zgodny z jej wytycznymi. 

Pierwszymi i najważniejszymi nauczycielami młodego człowieka są jego rodzice. Przygotowanie do służby w przyszłości rozpoczyna się zatem już w domu rodzinnym. Wynika to bezpośrednio ze słów Pisma Świętego, które mówi: "Nauczcie ich wasze dzieci, powtarzając je im, gdy przebywacie w domu, gdy idziecie drogą, gdy kładziecie się i wstajecie" (Pwt 11,19; BT). Aby wypełnić to przykazanie, rodzice powinni wspólnie ze swoim dzieckiem czytać Pismo Święte, objaśniać mu trudne fragmenty, nauczać drogi Pańskiej, ale również dawać swojemu dziecku należyty przykład życia rodzinnego, osobistego oraz służby w Kościele. Dziecko winno uczestniczyć w życiu zboru, aby obserwować, jak jego ojciec i matka służą Bogu. 

Kolejną instytucją powołaną do nauczania Słowa Bożego jest Kościół. Pismo Święte mówi bowiem, że "on ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami, jeszcze innych pasterzami i nauczycielami, aby przygotować świętych do dzieła służenia w celu budowania ciała Chrystusa" (Ef 4,11-12; BH). Nauka w zborze nie ogranicza się wyłącznie do wygłaszania kazań. Warto, aby każdy zbór dysponował biblioteką wartościowych książek, a także oferował młodym ludziom mniej formalne spotkania, w czasie których mogliby oni zadawać pytania i dyskutować na interesujące ich tematy. Świetnym pomysłem jest również organizowanie wyjazdów, kolonii i obozów, w czasie których młodzież mogłaby łączyć poznawanie Pisma Świętego z wypoczynkiem, turystyką i sportem. 

Może się zdarzyć, że objawią się w Kościele mężczyźni o wyjątkowych przymiotach. Przykładem takiej postaci w Kościele apostolskim był Apollos. Pismo Święte mówi o nim: "Pewien Żyd, imieniem Apollos, rodem z Aleksandrii, człowiek uczony i znający świetnie Pisma przybył do Efezu. Znał on już drogę Pańską, przemawiał z wielkim zapałem i nauczał dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa, znając tylko chrzest Janowy. Zaczął on odważnie przemawiać w synagodze. Gdy go Pryscylla i Akwila usłyszeli, zabrali go z sobą i wyłożyli mu dokładnie drogę Bożą. A kiedy chciał wyruszyć do Achai, bracia napisali list do uczniów z poleceniem, aby go przyjęli. Gdy przybył, pomagał bardzo za łaską [Bożą] tym, co uwierzyli. Dzielnie uchylał twierdzenia Żydów, wykazując publicznie z Pism, że Jezus jest Mesjaszem" (Dz 18,24-28). 

Powyższy fragment mówi o Apollosie, że był człowiekiem: 

- uczonym, 

- znającym świetnie Pisma, 

- znającym drogę Pańską,

- przemawiającym z wielkim zapałem,

- nauczającym dokładnie tego, co dotyczyło Jezusa,

- przemawiającym odważnie,

- polecanym przez braci,

- pomagającym bardzo tym, co uwierzyli,

- zdolnym do wykazywania błędów publicznie na podstawie Pism. 

Zalety Apollosa nie ograniczały się jedynie do jego intelektu, lecz dotyczyły również jego życia duchowego. Oprócz ogromnej wiedzy i doskonałej znajomości Pisma Świętego, Apollos znał bowiem drogę Pańską oraz pełnił swoją służbę nienagannie i z wielkim oddaniem. Dzięki temu bracia mogli wystawić mu dobre świadectwo i wystawić mu list polecający, który upoważniał go do służby poza własnym zborem. 

Jest zatem słuszne i zgodne z Pismem Świętym, aby bracia szczególnie zasłużeni mogli usługiwać swoimi darami szerszemu gronu, a nie tylko członkom swojego macierzystego zboru. Forma ich służby jest rzeczą umowną i może być różnoraka: mogą być zapraszani do innych zborów z wykładami lub zbory mogą organizować miejsca zwane szkołami, seminariami lub kolegiami (nazwa nie ma znaczenia), aby umożliwić skorzystanie z zasobu ich wiedzy jak największej liczbie osób. 

Szkoły biblijne i seminaria teologiczne winny nie tylko przekazywać wiedzę, ale również formować. Owa formacja winna obejmować gruntowne poznanie Pisma Świętego, ale również historii Kościoła, zwłaszcza biografii Bożych mężów i kobiet, którzy za swoją wiarę zapłacili wysoką cenę. Studenci seminariów teologicznych powinni móc spędzać czas ze swoimi wykładowcami. Zajęcia powinny obejmować nie tylko wykłady, ale również wspólną modlitwę i wielbienie Boga, wspólne posiłki, a także spotkania i rozmowy z misjonarzami, ewangelistami, emerytowanymi pastorami itd. 

Ogromnym błędem współczesnych czasów jest zatrudnianie w seminariach teologicznych osób, których autorytet opiera się wyłącznie na certyfikatach wystawionych przez ateistów i wyznawców potępienia godnych herezji. Osoby te zgromadziły co prawda pewien zasób wiedzy encyklopedycznej, lecz nie znają drogi Pańskiej i nie są rekomendowane przez ugruntowany w Słowie Bożym zbór. Na domiar złego ich życie osobiste, rodzinne i małżeńskie albo nie jest w ogóle znane, albo pozostawia wiele do życzenia. Ci "eksperci" infekują umysły młodzieży sprowadzając ją z prostej drogi Pańskiej na drogę zgubnego modernizmu. Ze zgrozą obserwujemy fakt, że w niektórych seminariach zatrudniane są nawet zbuntowane przeciwko Bogu i przeciwko Jego prawu niewiasty, których poglądy i charakter przesiąknięte są radykalnym feminizmem. W rezultacie absolwenci takich seminariów rzadko kwalifikują się do służby, a jeśli się kwalifikują, to nie dzięki, lecz wbrew naukom, które w nich odebrali. Jeśli zależy nam na przyszłości naszych zborów, pod żadnym pozorem nie powinniśmy posyłać do tego rodzaju szkół naszej młodzieży. 

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte. 

Textus Receptus czy tekst krytyczny

Pismo Święte Nowego Testamentu powstało w czasach, gdy nie było maszyn do pisania ani drukarek. Dlatego apostołowie i ich najbliżsi współpracownicy spisywali poszczególne księgi Nowego Testamentu ręcznie.  Apostoł Jan pisze w Drugim Liście Jana następujące słowa:

2 Jana: (12) Wiele mam wam do napisania, lecz nie chcę za pośrednictwem kartki i atramentu. 

A w Trzecim swoim Liście powiada:

3 Jana: (13) Wiele miałem ci napisać, ale nie chcę pisać do ciebie za pomocą atramentu i pióra.

Teksty Pisma Świętego były zatem spisywane ręcznie na papirusach lub pergaminach za pomocą prostych narzędzi pisarskich: pióra, które prawdopodobnie było wykonane z trzciny, oraz atramentu. Następnie tzw. kopiści przepisywali te teksty, tworząc kolejne ich kopie. W ten sposób Pismo Święte przetrwało do naszych czasów. Ręcznie spisywane lub powielane teksty nazywamy manuskryptami.

Ponieważ księgi Pisma Świętego były przepisywane ręcznie, zdarzało się, że kopiści podczas przepisywania wprowadzali do teksty zmiany. Zmiany te można zasadniczo podzielić na dwie grupy: niezamierzone oraz zamierzone.

Zmiany niezamierzone to po prostu zwykłe błędy. Zdarzało się, że kopista pominął jakieś słowo lub źle je odczytał.

Zmiany zamierzone wynikały z tego, że czasami kopista dochodził do wniosku, że jest w posiadaniu tekstu skażonego i chciał go poprawić, ewentualnie chciał wzmocnić przekaz doktrynalny tekstu. 

Oryginalne manuskrypty, które wyszły spod pióra apostołów i ich najbliższych współpracowników, nie przetrwały do dnia dzisiejszego. Zaginęły lub zostały zniszczone jeszcze w starożytności. Dysponujemy zatem wyłącznie kopiami. Ponieważ kopiści w czasie przepisywania ksiąg Pisma Świętego wprowadzali do teksty zmiany niezamierzone i zamierzone, nie ma dwóch identycznych kopii danej księgi. Wszystkie kopie różnią się od siebie pewnymi szczegółami. 

Większość różnic pomiędzy kopiami manuskryptów Nowego Testamentu są dla polskiego czytelnika nieistotnych. Różnice te dotyczą bowiem partykuł i rodzajników, których na język polski się nie tłumaczy. To tak, jak nie tłumaczymy na język polski angielskich przedimków "the", "a" oraz "an" czy niemieckich rodzajników "der", "die", "das". Niektóre różnice są jednak istotne i mają wpływ na znaczenie tekstu. 

Chociaż nie ma dwóch identycznych kopii manuskryptów Nowego Testamentu, to jednak wszystkie kopie można pogrupować w rodziny tekstów. Do najważniejszych rodzin tekstów Nowego Testamentu zaliczamy tekst aleksandryjski oraz tekst bizantyński.

Najstarszymi manuskryptami Nowego Testamentu są papirusy z II i III wieku po Chrystusie. Zawierają one zasadniczo tekst aleksandryjski. Teksty te są zapisane w formie języka greckiego, którą nazywamy dialektem koine. Dialekt koine był potocznym językiem Greków, którzy zamieszkiwali basen Morza Śródziemnego, i był szeroko wykorzystywany w kontaktach handlowych.  

Tekst bizantyjski odnajdujemy po raz pierwszy w pismach Jana Chryzostoma, który żył na przełomie IV i V wieku. Tekst ten jest obecny w większości manuskryptów z wieków V-IX. Cechuje go wysoki stopień harmonizacji, zaś język w nim zawarty zbliżony jest do klasycznej, literackiej formy języka greckiego. Musiał być zatem opracowany przez ludzi dobrze wykształconych.

W średniowieczu Pismo Święte było czytane prawie wyłącznie w języku łacińskim. 

Dopiero w renesansie, w dobie wzrostu zainteresowań starożytnością, zaczęto wskazywać na konieczność otworzenia tekstu Nowego Testamentu w języku greckim. Jednym z pierwszych uczonych, który podjął się zadania ustalenia tekstu greckiego Nowego Testamentu był Erazm z Rotterdamu - duchowny katolicki, a zarazem wybitny filolog i filozof. 

Erazm z Rotterdamu rozpoczął pracę nad greckim tekstem Nowego Testamentu w roku 1515, a już w roku 1516 ukazało się pierwsze wydanie jego dzieła. Erazm z Rotterdamu ustalił tekst grecki Nowego Testamentu w oparciu o siedem manuskryptów, które pochodziły z XII i XIII wieku. Większość tych manuskryptów zawierała tekst bizantyński. 

Manuskrypty, którymi dysponował Erazm z Rotterdamu zawierały luki. Aby te luki uzupełnić Erazm przetłumaczył brakujące wersety z języka łacińskiego na język grecki i w ten sposób stworzył nowe warianty tekstu, nie występujące w żadnych wcześniejszych greckich manuskryptach. Ponieważ jego znajomość języka greckiego nie była doskonała, tłumacząc brakujące wersety z języka łacińskiego na język grecki, popełnił kilka błędów. Najbardziej znanym błędem Erazma z Rotterdamu jest tekst z Apokalipsy 22,19, gdzie Erazm pisze o "księdze życia", w miejscu, gdzie powinno być "drzewo życia". 

Ponieważ tekst grecki Erazma z Rotterdamu został stworzony pospiesznie i zawierał wiele uchybień, niemal od razu zaczął być poprawiany zarówno przez samego Erazma, jak i przez innych uczonych. Kolejne, ulepszone wydania ukazywały się w latach 1522, 1527, 1535. Robert Stefanus wprowadził do tekstu Erazma z Rotterdamu poprawki i opublikował własną wersję tekstu greckiego w latach 1546, 1549, 1550, 1551. Trzecie wydanie Stefanusa wznowił Teodor Beza, wprowadzając do niego własne poprawki. 

W XVII wieku Bonawentura i Abraham Elzevir kilkakrotnie wznowili pierwsze wydanie Teodora Bezy. Drugie wydanie Bonawentury i Abrahama Elzevir z roku 1633 zawierało w przedmowie zdanie w języku łacińskim: "Textum ergo habes, nunc ab omnibus receptum...", co można przetłumaczyć na język polski: "Tak więc tekst, który masz, jest teraz przez wszystkich przyjęty." Wydanie tekstu greckiego z roku 1633 nazywane jest z tego powodu Textus Receptus lub tekstem przyjętym.

Textus Receptus jest zatem tekstem stworzonym pierwotnie przez Erazma z Rotterdamu w oparciu o późne manuskrypty bizantyńskie oraz przekłady niektórych fragmentów z języka łacińskiego, następnie poddanym kilku redakcjom przez samego Erazma i innych uczonych i ostatecznie opublikowanym w roku 1633. 

Textus Receptus stał się podstawą dla kilku ważnych przekładów Biblii na języki narodowe, w tym Biblii Króla Jakuba na język angielski oraz Biblii Gdańskiej na język polski. Przekłady te były dość popularne wśród kościołów protestanckich w wiekach XVII-XIX. 

W wieku XIX i wieku XX badania archeologiczne wyniosły na światło dzienne manuskrypty papirusowe z wieku II, III i IV, zawierające tekst aleksandryjski. W oparciu o te manuskrypty uczeni podjęli próbę ustalenia tekstu greckiego za pomocą współcześnie dostępnych metod badawczych, eliminując błędy kopistów i naleciałości średniowieczne. Teksty ustalone w ten sposób określamy mianem tekstu krytycznego. Najbardziej popularnym tekstem krytycznym Nowego Testamentu jest tekst Nestle-Aland. 

Kurt Aland był profesorem Nowego Testamentu i historii Kościoła oraz pastorem. Należał to Kościoła Wyznającego, a więc tego odłamu luteran, którzy w latach 30 i 40 XX wieku sprzeciwiali się ideologii nazistowskiej, za co byli prześladowani i więzieni w obozach koncentracyjnych. Po zakończeniu II wojny światowej Kurt Aland krytycznie wyrażał się na temat komunizmu i za to był przez władze NRD więziony, a także został wyrzucony z pracy na Uniwersytecie. Po zwolnieniu z więzienia w roku 1958 uciekł do Berlina Zachodniego. 

Wydanie krytyczne Nestle-Aland stanowi podstawę do tłumaczeń większości współczesnych przekładów na język polski, tak katolickich jak i protestanckich. Tekst Nestle-Aland stanowi również podstawę dla tłumaczenia Biblii Hosanna wydawanej przez Szkołę Biblijną Hosanna. 

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte. 

Co oznacza liczba 666 w Apokalipsie?

 W Apokalipsie św. Jana, w rozdziale 13, znajdujemy werset:

Ap 13: (18) Tu potrzebna jest mądrość: kto ma rozum, niech obliczy liczbę zwierzęcia. Jest to bowiem liczba człowieka: a jego liczba to sześćset sześćdziesiąt sześć.

Mowa jest zatem o człowieku wrogo usposobionym do chrześcijan, którego liczba to 666. 

Ta złowroga liczba jest owiana złą sławą. Jako symbol szatana przeniknęła do popkultury i posługują się nią nawet fani muzyki metalowej. Spróbujmy jednak w sposób profesjonalny odpowiedzieć na pytanie: Czym w istocie jest liczba 666?

W chwili obecnej w biblistyce najpopularniejsze są trzy wyjaśnienia.

Po pierwsze musimy przypomnieć sobie, jak w szkole podstawowej uczyliśmy się liczb rzymskich. Otóż Rzymianie zapisywali liczby za pomocą liter. I tak "liczba jeden" była zapisywana jako litera "I", zaś "liczba dziesięć" jako litera "X" itd. Podobnie czynili grecy - zapisywali liczby za pomocą liter alfabetu. Skoro więc poszczególnym literom alfabetu można przypisać jakąś wartość liczbową, to imię każdego człowieka ma również liczbową wartość. 

Stąd Apostoł Jan pisze, że liczba imienia antychrysta - a więc suma wartości liter jego imienia - to 666. Problem polega na tym, że wiele imion można zliczyć w ten sposób, aby dawały wartość 666. Dlatego dotychczas nie udało się jednoznacznie ustalić, o jakie imię mogłoby chodzić. Na przestrzeni wieków padały różne propozycje, np. Neron, ale żadna z nich nie jest do końca satysfakcjonująca. 

Po drugie sama liczba 6 ma w Biblii znaczenie symboliczne. Otóż najpierw musimy sobie uzmysłowić, że Bożą liczbą, a zarazem symbolem pełni i doskonałości jest w Biblii liczba 7. Dlatego też Bóg stwarzał świat w siedem dni, a tęcza - symbol przymierza Boga z ludźmi - ma 7 kolorów. Z kolei liczba 6 jest niepełną siódemką, symbolem niedoskonałości, a w konsekwencji symbolem szatana. 

Po trzecie wreszcie niektórzy, interpretując liczbę 666, odwołują się do 1 Krl 10,14 oraz 2 Krn 9,13, gdzie mowa jest o 666 talentach złota, wpływających do skarbca tytułem podatków. 666 talentów było w starożytności sumą ogromną. Dlatego niektórzy uważają, że Apostoł Jan zapowiada, że nadchodzący, bezbożny system polityczny będzie odznaczał się zdzierstwem podatkowym.

Bez względu na to, która interpretacja wyda Ci się najbardziej przekonywająca, jedno jest pewne: Apostoł Jan wzywa nas swoimi przestrogami przede wszystkim do tego, abyśmy nie bratali się ze złem pod żadną postacią, lecz byśmy trwali przy Chrystusie bez względu na doczesne konsekwencje. 

---

Przejdź na stronę: https://www.superbiblia.pl 

aby sprawdzić, co jeszcze przygotowałem dla Ciebie, abyś lepiej poznał Pismo Święte.